Onze eerste werkweek!

Dag allemaal,

Na een hele indrukwekkende week waar we heeeeeeel veel hebben gezien en meegemaakt, zijn we hier weer met een blog. We zijn hier nu alweer één week. Ons eerste weekend was een hele belevenis. We gingen met Truus mee naar de kerk in Mbulumbuzi. Daar werden we hartelijk ontvangen… alle kinderen rennen naar buiten als ze de auto hoorden aankomen. Agogo, Agogo!!(dit betekent oma en zo noemen ze Truus hier) riepen ze. Gelijk kwamen er kinderen aanlopen die onze tassen wilde dragen. We kregen we een ere plekje in de kerk, op een bankje aan de zijkant. Alle vrouwen en kinderen zaten op de grond, dat vonden we eerst maar niets, het liefst ga je bij ze op de grond zitten omdat je niet wilt dat ze naar je opkijken. Maar dat zijn ze hier zo gewend.
Voor de kerkdienst was er eerst nog een catechisatie, de dominee stelde hier vragen of legde wat uit. De preek was in Chichewa’s dus we volgden er niks van, er werd ongeveer 5 min in het Engels gepreekt. We keken onze ogen uit, iedereen komt maar gewoon binnen lopen wanneer je wilt. Niemand kijkt daar raar van op als je halverwege de dienst binnen komt lopen. De kinderen staarden ons aan alsof ze nog nooit een blanke hadden gezien. Soms aaiden ze even over onze voeten heen om te voelen hoe onze huid voelt. Ze waren helemaal gelukkig als je naar ze glimlachte.
Aan het einde van de kerkdienst moesten we ons voorstellen. En na de kerkdienst kregen we van iedereen een hand om ons welkom te heten. Alle kindjes vlogen echt naar je toe om je even aan te raken, we leken wel een beroemdheid!
Daarna nog de zondagschool. Daar komen ongeveer 200 kinderen naar toe. Halverwege begon het keihard te regenen en dat op een golfplaten dak, we verstonden niets meer van. Alternatief was: zingen. Nou, en dat was me toch zingen!! Enorm, dat deed gewoon zeer aan je oren, maar het klonk zo ontzettend mooi. Geweldig! Omdat het bleef regenen en onweren zijn we gestopt en gingen we brood en limonade uitdelen. We bleven uitdelen, er leek wel geen einde aan te komen. Maar die kwam er wel, want op gegeven moment was de ton leeg en we hadden nog niet alle kinderen gehad. Dat was wel heel zielig, als je die teleurgestelde koppies zag. Toen we naar huis gingen werd eerst de kofferbak van de auto opengezet en daar mochten wat kinderen in om mee te rijden. Die zetten we later aan de kant van de weg weer af.

Maandag was de grote dag, onze eerste werkdag. Jentine heeft deze dag meegekeken op school. Eerst werden we heel hartelijk welkom geheten door iedereen. Wat een leuke mensen werken daar en de kindjes hebben gelijk je hart gestolen. Dan liep je over het terrein heen en hoorde je achter je heel de tijd: azungu, azungu, (betekend blanke) maar in de loop van de week wisten ze je naam dus riepen ze dat heel de tijd. Ja, en we moesten er ook aan geloven we hebben een bord nsima op. Het viel ons alles mee het is lekkerder dan dat het eruit ziet. Ook gebakken maïs mochten we keuren..
’s Morgens assisteren wij bij de nurseryschool (kleuterschool). Die krijgen om 09.30 uur een bord pap. We vroegen aan de teacher of dit de eerste maaltijd was. Het antwoord was ja, de meeste kinderen hebben het zo arm dat ze geen eten krijgen thuis. Om 11.00 uur is de kleuterschool uit en dan komen de basisschool leerlingen. Die zijn verdeeld in de standard 1 t/m 8, is te vergelijken met groep 3 t/m 8. Sommige kinderen daarvan geven wij bijles in Engels en rekenen. De basisschool leerlingen krijgen ook allemaal 1 maaltijd op school, Nsima.
Je kan het totaal niet vergelijken met de school in Nederland. Hier gaat het allemaal wat langzamer. Ben je wat later begonnen? Maakt helemaal niks uit hoor, dan doen we het toch iets korter. Alles gaat op z’n dooie gemakje. Daar moet je eerst nog wel even aan wennen maar dat neem je snel over. Heerlijk is dat niks moet, alles mag. Heel de dag hoor je: no problem, no problem ze vinden alles prima.
Rianne is maandag met Truus mee geweest, de dorpjes in. Dit heeft Jentine dinsdag gedaan. Er werden kinderen bezocht om te kijken of ze opgenomen konden worden in het programma, dat betekent dat ze dan naar het schooltje mogen komen en een maaltijd krijgen. Als je door de dorpjes loopt dan zie goed hoe de mensen leven, in wat voor soort huisjes ze wonen en wat een grote armoede er is. Sommige kinderen werden afgewezen omdat ze niet arm genoeg waren, dat vonden we er moeilijk want in onze ogen waren ze heel erg arm. Maar als je dan zag hoe arm de kinderen waren die wel opgenomen werden in het programma dan snapte je wel dat de andere afgewezen worden. Truus stelde aan de kinderen altijd 1 dezelfde vraag: What did you eat in the morning? Het antwoord was: Nothing! De volgende vraag: what did you eat yesterday? Antwoord: Nothing.
Als je dat hoort dan moet je toch wel even slikken. Dan besef je dat wij het toch wel heel goed hebben. Wij klagen al als we iets trek hebben. 1 van de kinderen was een tijd niet naar school geweest omdat hij honger had. Er stond ook een buurmeisje bij en daar werd aan gevraagd of zij wel genoeg eten had. Ze zei dat zij wel genoeg hadden. Toen zei Truus: zorg dan ook eens voor je buurjongentje, geef hem ook wat eten. Maar daar werd niet op gereageerd, alleen maar hard gelachen. Zo zie je dat er in 1 dorpje zo groot verschil is. Het ene gezin heeft honger, het andere gezin niet. Dit waren hele indrukwekkende dagen om te zien hoe ze leven. Dan wordt je er echt bij stil gezet hoe het in de werkelijk is.

Woensdag t/m vrijdag is Rianne ziek geweest, haar lichaam moest even aan het andere voedsel wennen. Maar gelukkig knapt het al goed op.
Jentine is voor het eerst met de minibus mee geweest, dat is het openbaar vervoer in Malawi. Het was een heel belevenis. Je zat ongeveer met 20 mensen in een busje waar 12 stoelen in zitten. Je zit echt bil aan bil, over de geurtjes nog maar niet te spreken. Af en toe dan denk je dat het busje ermee stop en dat je moet gaan duwen met z’n allen. Maar dat hoefde nog net niet.. Verder is Jentine deze week begonnen met het lesgeven. Het is erg leuk om te doen, de kinderen herkennen je ook al helemaal. (dat kan ook haast niet anders als azungu)
Vandaag hebben we heerlijk relax dagje gehad. Weer een enorme regenbui gehad. ’s Middags zijn we even naar een hotel geweest om te eten en te zwemmen, maar dat zwemmen ging niet door. We hebben heerlijk in de zon gelegen. En we moesten later ook weer rennen om onder een afdakje te gaan zitten omdat het begon te regenen. Toen we even in de stad liepen, rende er in een mum van tijd een heel horde mannen achter ons aan. Eerst even een vriendelijk praatje maken en dan zo proberen om iets aan je te verkopen. Maar we hebben ze allemaal afgewimpeld.

Het weer is hier echt heel verschillend. De ene dag is het koud, tenminste dat vinden de Malawianen hier, voor ons is het dan een lekkere temperatuur. De dominee van het project moest heel erg om Jentine lachen toen ze op een koude dag in haar korte mouwen en haar slippertjes aankwam.
1 dag was het warm toen was het om 8.00 uur ’s morgens al 40 graden op de veranda. De andere dagen was het meestal rond de 25 graden met ons ontbijt om 07.00 uur en overdag rond de 30 graden. Dus we hebben al een beetje een kleurtje, maar vergeleken met de mensen hier blijven we wit. :)

Sommige mensen vroegen om ons postadres.

Dit is ons postadres:
Timotheos Foundation
P. O. box 30221
Chichiri, Blantyre 3

Ons Malawiaanse nummer is: 0998370197

Fijn weekend allemaal!
Lieve groetjes,
Rianne en Jentine