10,9,8,7,6,5,4,3,2,1..at home
Door: Jentine en Rianne
Blijf op de hoogte en volg Jentine en Rianne
22 Maart 2014 | Malawi, Blantyre
We zijn er nu wat eerder bij dan de vorige keer. Maar toch is het al een week geleden dat we een blog hebben geplaatst. We hebben hier zoals gewoonlijk weer van alles beleefd.
Afgelopen zaterdag zijn we naar Zomba geweest. Ja, met een eigen auto, dit keer geen driver ingehuurd. En het ging ons stukken beter af. We hebben er wel iets langer over gedaan dan een Malawiaan doet maar toch waren we er met een uur ongeveer. In Zomba hadden we afgesproken met de familie Oomen, een Nederlands echtpaar. Eenmaal daar aangekomen stond de koffie bruin met een lekker stuk arretjescake erbij. Genieten is dat! Net zoals we in Nederland gewend zijn op zaterdag te eten kregen we nu ook een groot bord patat met een zelfgemaakte kroket erbij. Mmm, alleen al als we ernaar keken dan liep het water je al in de mond. Even snel het afwasje doen en we kunnen aan onze trip beginnen, de berg op met de auto. Na een paar keer proberen start de auto eindelijk, gaan met die banaan. Tenminste dat dachten we, want 100 meter verderop kwam de auto al helemaal niet meer vooruit! Oeps, wij meneer Oomen gebeld en die kwam even kijken. Wat denk je, hij gaat achter het stuur zitten en de auto doet het gewoon weer. Het lag echt niet aan ons hoor dat de auto het niet deed! ;) Toch voor de zekerheid maar even de auto omgewisseld en we hervatten onze tocht naar boven.
Prachtig de weg naar boven toe. Vanaf een enorme hoogte keek je het dal in. En daar liepen opeens wat apen over de weg. We hadden het idee dat we in de apenheul reden! Echt genieten. Eenmaal boven aangekomen is er nog een souvernirsmarkt. Even wat mooie spullen ingeslagen en we kunnen weer gaan want we hadden zolang en gezellig gekletst bij de familie dat we de tijd vergeten waren dus was er niet zoveel tijd voor boven rond te lopen. Even de auto weer omgewisseld. En we kunnen de weg vervolgen naar huis toe. We kunnen terug kijken op een super mooie, gezellige dag.
Zijn jullie ooit een tijdje illigaal in een land geweest? Wij kunnen het in ieder geval van ons lijstje afstrepen. Er werd ons gevraagd of we al stempels hadden gehaald in onze paspoorten? Stempels? vragen wij. Nee, menen jullie dat nou? Dat moet echt! HELP! We moesten elke maand een stempel bij Immigration halen om legaal te blijven in Malawi. Dus wij met gierende banden(een beetje overdreven) op naar de stad. In het ergste geval konden we het land uitgezet worden. We zagen het al helemaal voor ons. Een nacht doorbrengen in de cel en de volgende dag naar het vliegveld naar huis toe. Maar gelukkig is alles mee gevallen. Ze merkte wel op dat we te laat waren maar na enig overleg konden we onze stempel halen. En we hoeven niet eens meer terug te komen ze hebben het gelijk voor twee maanden gegeven. Waar zou dit aan liggen? Aan onze mooie glimlach of aan dat de mensen die zo aardig zijn? Laten we maar uitgaan van het laatste. We stonden weer legaal buiten!:)
Ondertussen gaat ons werk op Mbulumbuzi natuurlijk gewoon door! Onder andere zijn we nog steeds bezig met de tafels stampen. Het was deze week erg leuk om te doen. De kinderen waren zo gemotiveerd dat ze soms als ze al een keer geweest waren snel gingen leren om nog een andere tafel op te dreunen. We gaven de kinderen die het nog niet konden een kaartje mee om thuis te leren. Dat was zo bijzonder dat de kinderen die het wel konden ook een kaartje wilden hebben. En om de stickers die ze kregen als ze de tafel kenden, stonden ze te springen. Maar helaas is het ons niet gelukt om alle tafels aan te leren maar de tafel van 5 hebben ze bereikt. Gelukkig blijft Marieke nog een maandje langer dus hopelijk kan zij het voor elkaar krijgen!
Gisteren hebben we andere projecten van Timotheos bezocht, samen met mrs Paundedi en Marieke. Het was echt een hele bijzondere dag. Voordat we er waren, waren er al vier uur verstreken, waarvan twee uur hobbel de bobbel. Al rijdend in de auto zeiden we tegen elkaar: We gaan nóóit meer klagen in Nederland over slechte wegen. Maar ondankt het gehobbel was het een prachtige reis. Iedereen zwaaide naar ons en wij maar terug zwaaien, het voelde heel dubbel, je leek wel een belangrijk persoon die heel de tijd aan het zwaaien was. Maar toch de mensen waarderen dat enorm. Eenmaal bij de projecten aangekomen hoorden we prachtig gezang. Ons werd verteld dat het een welkomslied was. We hebben in totaal drie andere projecten bezocht, waar allemaal een nursery en een alfabetiseringsgroep was. Bij elk project werden we door de vrouwen toegezongen. En overal zaten we voor de grote menigte en moesten we een speech houden. De kinderen vonden ons allemaal heel interresant want ze bleven ons maar aanstaren. Ze keken alsof ze nog nooit blanken gezien hadden. Maar ze waren ook erg verlegen want als je ze wat aandacht gaf dan renden ze hard voor ons weg. We hadden netjes ons lunchpakket meegenomen maar dat was niet nodig. De mensen hadden een maaltijd voor ons bereid. Ohoh, we kregen er van te voren al pijn in de buik van, wat krijgen we nou weer voor geschoteld. Maar echt wel super lief dat de mensen dit voor ons gemaakt hadden. De tafel was netjes gedekt, onze handen gewassen en we konden de bordjes optillen en wat kwam er onder vandaan?? Heerlijke rijst met kip. Maar ze dachten zeker die Hollanders eten voor tien. Het was zoveel eten dat we 1 bord met z’n drieën gedeeld hadden zodat de teacher van de nursery ook nog mee kon eten. En wat niet kan ontbreken, we werden nog even gekoppeld aan de teacher, niet via allemaal omwegen maar gewoon pats.. He is a single man. Maar jammer voor je man. Daar beginnen we maar niet aan..
Onderweg naar het laatste project kwamen we vast te zitten met de auto in de rijstvelden. Hoe komen we hier nog weer uit? Al gauw kwamen de hulptroepen eraan.. Een groep vrouwen en kinderen kwamen helpen. Schoenen, sokken uit en hups het water in. Na herhaalde pogingen is het gelukt, de auto stond weer op het droge.
Op het laatse project keken we even met onze SAW - ogen over de groep mensen heen, we konden het bijna niet geloven maar toch was het echt zo. Daar stond een meisje met het syndroom van Down, wat een schatje. Maar hoe we ook probeerde, elke keer als je je hand naar haar uitstak rende ze er heel hard vandoor. Jammer, het is niet gelukt. Wat wel heel mooi was om te zien is dat ze echt bij de groep hoorde. Iedereen haalde haar wel even aan. Toen we balonnen uitdeelden waren ze helemaal door het dolle, wat kunnen ze toch blij zijn met zoiets kleins. Het was echt een super mooie dag.
We hebben een leuke week in het vooruitzicht want we gáán op vakantie. Heerlijk, we hebben de koffers al gepakt en maandag om zeven uur kunnen wij onze auto ophalen en dan kan de vakantie beginnen!
Groetjes,
Rianne en Jentine
-
22 Maart 2014 - 16:19
Egbert En Nelly:
Leuk verslag. Fijne vakantie en b.l.e.w. een goede terugreis!
-
22 Maart 2014 - 22:07
Thera:
Een fijne vakantie! Dat wordt vast ook genieten! -
24 Maart 2014 - 16:56
HannM:
Geniet van jullie vakantie! Enne... Was dit dan ook de laatste blog uit Malawi, of ga je nog wel even verslag doen van de vakantie? Doeidoei!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley