Mulibwanzi!

Mulibwanzi, Ndiribwino kayainu (goedendag, hoe gaat het? Met mij gaat het goed)

Ja, zo worden we elke dag begroet als we op het project aankomen. Elke keer vinden de mensen het weer helemaal leuk als je in hun taal groet. Het moet heel gebrekkig klinken want ze lachen altijd. We leren steeds meer woordjes. Ook de kinderen proberen steeds woordjes aan ons te leren. Dan noemen ze het woord in het Chichewa en dan wijzen ze het aan. Maar dat gaat zo vliegensvlug dat je het bijna niet na kan zeggen.

We hebben weer heel wat dingen beleefd in de anderhalf week. We zijn over verhuisd naar het huis van Wim. (hij is op dit moment in Canada) Het is niet een heel eind hoor, het huis staat op hetzelfde terrein. We dachten dat we helemaal goed beveiligd waren in dit huis want we konden ’s nachts een alarm erop zetten. Dus dat hadden we ook netjes gedaan. We voelde ons heel veilig dus zijn we met een gerust hart gaan slapen. ’s Morgens zette iemand het alarm er weer af (tenminste dat dacht ze) toen hoorde we piep,piep,piep. Wat bleek ze zette het alarm erop met als gevolg dat de hele buurt wakker was want het alarm begon te loeien! De honden waren weer fiks aan het blaffen geslagen en bij ons in de slaapkamers klonk hard gelach. Oeps, dat was niet helemaal goed gegaan. Gelukkig hebben we de Alfa (beveiligingsteam) op tijd afkunnen bellen. Vanaf nu gebruiken we het alarm toch maar niet meer..

Zaterdag zijn we een heerlijk dagje uit geweest naar Mount Mulanje, dat is de hoogste berg in Malawi. We hadden voor die dag een driver en een auto gehuurd want we durfden zelf nog niet de weg op te gaan, want het is zo anders dan in Nederland. Links rijden, zoveel mensen langs de kant van de weg en toeterende auto’s die overal tussen door floepen. Eenmaal onderweg waren we niet zo zeker meer van de driver, hij vond het nogal moeilijk om te schakelen. Dus we hebben heel wat angstzweet in de auto achter gelaten. Het was zo erg dat zelf een agent kwam vragen of het wel goed ging want we kwamen maar niet vooruit en stonden midden op de weg stil en de driver maar zweten en trillen. Gelukkig zit er een handrem in de auto want als we daar niet aan hadden getrokken dan was de auto in kreukels, waren we tegen rotsblokken aangeknalt. Maar we zijn heel aangekomen en hebben een prachtige dag gehad. Het was bloedheet en wij de berg opklimmen naar de watervallen toe. Het was een super mooi uitzicht en we hadden voor de terugweg besloten dat iemand van ons ging rijden. Dus daar hoefde we niet meer over in te zitten. We zaten toen heel wat lekkerder dan de heenweg en de driver ook want die had praatjes voor 10.

De minibussen blijven een belevenis, elke keer weer. De ene keer moeten we uitstappen omdat het busje te vol is of we staan een uur stil te wachten totdat we weg gaan. En van de week stonden we te wachten en daar kwam er 1 aan gereden, helemaal leeg zelfs. De man herkende ons al dus we hoefde niet eens meer te zeggen waar we heen wilde en voor hoeveel geld. Toen zei hij tegen ons: we gaan nog even naar de stad toe om drie ‘vrienden’ op te halen. Maar we hadden al snel genoeg door dat het geen drie vrienden waren maar dat het hele busje nog vol moest. We hebben een uur en een kwartier door de stad heen gereden, elke keer hetzelfde rondje. En de driver en zijn hulpje maar roepen: Zomba, Zomba, Zomba. Op een gegeven moment werd het gewoon een strijd tussen twee minibusjes. Allebei wilde ze een vrouw en een man mee nemen. Dus er was een fiks gebekvecht en uiteindelijk had ons busje gewonnen. Dan worden er nog even twee mensen uit een auto geplukt en ja ons busje zit vol. Op naar Zomba.

Elke dag krijgen de kinderen op het project een bord met nsima. Het gaat dan van klein naar groot. Eerst nursery dan standard 1-8. Elke keer wordt er geroepen welke standard handen mag wassen en in de rij mag gaan staan. Wij helpen de laatste tijd met het uitdelen van de nsima. Standard 2 had eten gekregen en standard 3 stond in de rij. Opeens zagen we een jongen staan die nog in standard 2 zit. Hij moest zijn schoolwerk nog afmaken voordat hij mocht gaan eten. Toen hij bijna vooraan stond kreeg hij te horen dat hij te laat was en dat nsima op was. Normaal is hij altijd de jongen met een grote mond en stoer gedrag. Maar nu keek hij ons totaal niet aan en zat heel zielig voor zich uit te staren. Toen we naar hem toe liepen begon hij heel hard te huilen, echt te snikken van verdriet. Zijn vrienden legde ons uit dat hij erge honger had. Zo erg om te zien want je weet dat ze niet veel eten krijgen op een dag en dat ze uitzien naar deze maaltijd. Wij hebben het even na gevraagd of hij nog eten zou krijgen en als er weer nsima gemaakt werd dan zou hij een bord krijgen. Gelukkig, maar hij hield zich heel de tijd nog afzijdig van ons. De volgende dag kwamen we weer bij de day-care en daar zat die jongen heerlijk te genieten van zijn eten. Toen gebaarde hij naar ons dat we onze handen moesten gaan wassen en hield een stuk nsima omhoog en gebaarde dat wij het mochten opeten. Wat een tegenstelling met de vorige dag is dat, echt heel erg lief van hem. Maar natuurlijk hebben we het hem lekker zelf op laten eten.

Als we naar de kerk lopen voor de Biblestory is het altijd een geruzie wie er naast ons mag zitten. Ze vechten er bijna om. Je kan bijna niet vooruit lopen en wordt van alle kanten aan je getrokken. Zelfs de grotere jongens rennen het hards om naast je te kunnen zitten. En zitten tijdens de Biblestory tegen je aangeleund en de duim in de mond. Zodra het verhaal voorbij is en iedereen gaat weer dan zijn ze weer de stoere jongens.
Onze dagelijkse activiteiten zijn nog hetzelfde. Tafels overhoren, sponsortekeningen maken en ondertussen genieten van alle kinderen. Van de week hebben we vliegtuigjes gemaakt van vouwblaadjes. Wanneer ze klaar waren moesten ze natuurlijk ook nog even getest worden. Wij naar buiten toe en aftellen maar one, two, three.. GO. Wat een grote pret was dat. Zowel de grote als de kleintjes, het was een groot succes.

Doei, doei, bye, bye. (dit zeggen we elke keer als we weg gaan en kunnen ze inmiddels al zeggen)

Tot de volgende keer..

Groetjes, Rianne en Jentine