Wij genieten volop!

Door: Jentine en Rianne

Blijf op de hoogte en volg Jentine en Rianne

17 Februari 2014 | Malawi, Blantyre

Haa allemaal,
Er is al weer een week voorbij, dus weer tijd voor een blog.
Hoe is het daar in Nederland? Wij beginnen steeds meer te wennen hier en genieten nog volop! Zondag zijn we met Wim mee naar de kerk geweest, in de stad Blantyre. Dit was een hele kleine gemeente, de kerk was een kantoortje van een huis. Deze dienst was half Engels half Chicewa’s, dus gelukkig konden we het nu wel volgen. In de kerk zaten om precies te zijn 7 mannen, 4 vrouwen en 10 kinderen, bijna niets vergeleken met onze kerken in Nederland. ’s Maandags zijn we voor het eerst met z’n drieeën naar Mbulumbuzi geweest en voor Rianne de eerste keer met de minibus. Als we bij de bussen aankomen dan komen er gelijk wat mannen naar je toe en vragen waar je heen moet en iedereen wil graag dat je met hen mee gaat. Dan gaan we altijd eerst maar even vragen hoeveel we er voor moeten betalen en gaan natuurlijk met de goedkoopste mee, als echt zuinige Hollanders. We hadden een keer een prijs afgesproken en na een uur gewacht te hebben gingen we rijden, toen moesten we ineens meer betalen. Ja daag, dat laten we niet gebeuren. Wij uitgelegd dat iemand het ons beloofd had en na overleg met de driver hebben wij gewonnen. We hoefden niks bij te betalen. Sommmige mensen van de busjes kennen je al helemaal. We hoeven soms niet eens te zeggen waar we uit moeten maar dan kijkt het hulpje achterom en steekt zijn duim omhoog zo van: jullie moeten er zo uit hé? Ook heeft Rianne al de eerste huwelijksaanzoek op zak. De driver van een minibusje zag het wel zitten om met haar te trouwen na 1 minuut met haar gepraat te hebben. Hihi.
Op de school zijn we druk bezig geweest met de tafels leren. We hebben een leuk systeem bedacht dat als ze goed hun best doen een cadeautje van ons krijgen. Nou, daar leren ze wel voor hoor.. De meeste kinderen kennen nog maar de tafel van 0 en 1 dus we weten wat ons te doen staan deze maanden.
Jentine is dinsdag op pad geweest voor de Food Relief. Samen met vier Malawiaanse mannen durfde ze het wel aan. In een klein vrachtwagentje gingen we op pad. Met z’n drieën zaten we voorin en twee andere zatten op de kar van de vrachtwagen. We gingen naar Ngabu toe, naar de studenten wat ongeveer 3 uur rijden is. Terwijl we rijden kreeg ik allemaal uitleg van de driver wat er langs de kant van de weg te zien was. Hij kon geen Engels dus dat werd weer vertaald door Mandindi (hij werkt ook voor Timotheos Foundation) Het ging allemaal echt op z’n Afrikaans. Staat er iemand langs de kant van de weg? Nou we hebben nog plek achterop de kar dus spring er maar op. De weg er naar toe was echt heel erg mooi. We moesten helemaal van de berg naar beneden toe. Dus je had elke keer een prachtig uitzicht. Eenmaal in Ngabu aangekomen renden de kinderen achter de vrachtwagen aan en maar roepen naar je. De studenten stonden ook gelijk op toen ze zagen dat er een azungu bij was. In de kerk gingen we eerst beginnen, daarna werd er voor mij een toespaak gehouden. Wat kunnen mensen dankbaar zijn dat je een bezoek brengt aan hen, zo mooi is dat. En ja ik moest ook nog even een toespraak houden. Erg leuke ervaringen allemaal. De ufa uitgedeeld en daarna moesten ze natuurlijk wel even showen hoeveel zakken ze wel niet kunnen tillen.
Dinsdag op woendagnacht hebben we een poosje stijf in ons bed gelegen omdat het alarm van ons huis afging. We hadden van te voren te horen gekregen dat we in onze kamer moesten blijven totdat we het sein ‘veilig’ krijgen. Na tuterende oren van het alarm en de blaffende honden, na heel wat lichtflitsen in onze kamer van de zaklampen en na een bezoekje van de Alfa(beveiligingsteam), kregen we het sein veilig. We konden weer met een gerust hart verder slapen.
Woensdag is Rianne weg geweest voor de FoodRelief, tenminste dat was de bedoeling… Een wachtman ging met ons mee om de weg te wijzen naar de dominee. Maar op de plek waar was afgesproken was geen dominee te zien. Dus wij naar zijn huis gereden, maar ook daar was hij niet. Wij hem gebeld en we moesten naar de plek waar ze hem vorige week ook hadden opgepikt. Toen we hem en nog een dominee hadden opgehaald reden we naar het nieuwe weeshuis. Maar ook daar ging niet alles volgens de planning. Want voordat we het door hadden zaten we in een slootje. Na een klimpartijtje zijn we de auto uitgekomen, maar toen moest de auto nog. Nou daar gingen de schoenen en sokken uit en de broek omhoog. Maar de auto zakte er alleen nog maar verder in. Na even gegraven te hebben, is het toch gelukt! Op naar het weeshuis, was heel mooi om te zien en de kinderen waren dolgelukkig met de zakken ufa. Daarna reden we naar een verzamelplaats waar de mensen op de grond in het zand zaten te wachten op de zakken ufa. Maar de vrachtwagen die de ufa moest leveren kwam maar niet opdagen. Na anderhalf uur gewacht te hebben, zijn we gaan kijken waar hij bleef. Daar aangekomen was er geen vrachtwagen te zien, behalve de chauffeur. Geen ufa voor vandaag dus. Nou ga dat maar is zeggen tegen de mensen die echt een hele dag hebben moeten wachten in de brandende zon. En dan bedanken de mensen ons ook nog, waarvoor? Geen idee. Toch was het een hele mooie dag, heel bijzonder om te zien hoe blij en dankbaar de mensen zijn met een beetje aandacht wat je ze kan geven.
De rest van de dagen zijn we weer naar Mbulumbuzi geweest. Daar voelen we ons al helemaal thuis. Het is hier geweldig! We hebben ook nog wat foto’s gemaakt, dus als het lukt plaatsen we er nog wat.
Heel veel liefs, Jentine en Rianne

17 Februari 2014 - 17:55

HannM:

Ha!
't Werd weer tijd voor een verslag inderdaad. Erg leuk om te lezen. Enthousiasme klinkt erin door :-)! Goede week, geniet van al die prachtige ervaringen!

17 Februari 2014 - 20:34